prof Henryk Słowiński - odszedł na Wieczną Wartę
- Szczegóły
- Jerzy Rudnicki
- Odsłony: 289
"Proście wy Boga o takie mogiły, które łez nie chcą, ni skarg, ni żałości lecz dają sercom moc czynu, zdrój siły i żar miłości". Dziś o godz 10.00 odszedł od nas wielki, skromny i prawy człowiek, żołnierz 27 Wolynskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej, obrońca Starej Huty, Huty Stepanskiej i samoobrony Zaslucza, profesor Akademii Rolniczej, wspaniały świadek historii i nasz przyjaciel prof Henryk Słowiński. Dwukrotnie ciężko ranny na Wołyniu, całe życie walczył o pamięć o Wołyniu.
Dla każdego z nas miał czas i dobre słowo. Wzór dla młodych ludzi. Dziękuję za wszystko profesorze.
Kto odda Hołd Bohaterom z Samoobrony Polskiej...?
- Szczegóły
- Bogusław Szarwiło
- Odsłony: 267
W Warszawie poczynając od 8 do 11 lipca, rozpoczną się obchody "Narodowego Dnia Pamięci Ofiar Ludobójstwa dokonanego na Narodzie Polskim przez ukraińskich nacjonalistów". Ogólnopolski Komitet Obchodów Narodowego Dnia Pamięci Ofiar Ludobójstwa Polaków na Kresach Wschodnich, informuje, że: 8 lipca (niedziela) odbędzie się o godz. 12.00 – Uroczysta zmiana wart i Apel Pomordowanych przy Grobie Nieznanego Żołnierza,
g. 12.45 – Marsz Pamięci przez Stare Miasto do katedry polowej przy ul Długiej.
g. 14.30 – Msza św. koncelebrowana pod przewodnictwem księży biskupów w intencji Ofiar Ludobójstwa.
Już w tym miejscu pojawiają się pytania kierowane do naszej redakcji: Co wspólnego z "Ludobójstwem...." ma Grób Nieznanego Żołnierza? Dlaczego organizatorzy nie czynią tego przy pomniku Ofiar Ludobójstwa dokonanego przez nacjonalistów ukraińskich na obywatelach II Rzeczypospolitej Polskiej znajdującym się na Skwerze Wołyńskim przy ul. Gdańskiej? Czy odczytywanie Apelu Pomordowanych przy Grobie Nieznanego Żołnierza nie jest aby afrontem wobec "Bohaterów Samoobrony Polskiej na Wołyniu, Małopolski Wschodniej i Lubelszczyzny" których akurat upamiętniono tablicami na tym pomniku? W tym miejscu przypomnijmy, że liczba pomordowanych Polaków byłaby znacznie większa niż wspominane 130 tys., gdyby nie "Placówki Samoobrony".
Rzecz o powstaniu i walkach Polskiej Samoobrony na Wołyniu 1943 -1945
- Szczegóły
- Bogusław Szarwiło
- Odsłony: 477
Mało kto pamięta, bo mało o tym się mówi i pisze, o Samoobronie Polskiej która w 1943 r. odegrała niebagatelną rolę w obronie życia ludności cywilnej zamieszkałej w jednym z największych województw kresowych. W tym miejscu należy powiedzieć, że po zajęciu Wołynia przez Niemców w 1941 r. nie u od razu dało się dobrze zorganizować konspiracji i tym samym stworzyć oddziałów partyzanckich. Dopiero sierpniu 1942 r. , kiedy Komenda Główna AK wydzieliła okręg wołyński z Obszaru nr 3 (Lwów) i podporządkowała go bezpośrednio sobie pojawiła się szansa na odbudowę siatki konspiracyjnej zlikwidowanej podczas okupacji sowieckiej 1939-1941.. We wrześniu 1942 r. komendantem okręgu mianowano płk Kazimierza Bąbińskiego ps. „Luboń”. Okręgowym Delegatem Rządu został Kazimierz Banach ps. „Jan Linowski”, który przybył na Wołyń 21 listopada 1942 r. Wołyń i Polacy tam mieszkający nie byli przygotowani do tego co im przyniesie 1943 r. 17 - 21 lutego 1943 r. na III zjeździe OUN ( w wiosce Tereberze lub Wałujky koło Olecka w obwodzie lwowskim) zapadła decyzja o "etnicznym czyszczeniu " Wołynia ( rzezi wołyńskiej).
Maj 2018 r., miesiącem Polskiej Samoobrony na Wołyniu
- Szczegóły
- Redakcja KSI
- Odsłony: 569
W tym roku przypada 75 rocznica "Rzezi Wołyńskiej",. Tego określenia używano w sierpniowych raportach do Polskiego Rządu w Londynie, przedstawiając sytuację na Wołyniu 1943r. Nie wykluczone, że jakieś tam obchody tej rocznicy odbędą się w okolicach 11 lipca, zarówno w Warszawie jak i innych miastach naszego kraju. Upamiętnienie wymordowania 60 tys. naszych rodaków ( są tacy co twierdzą, że ta liczba jest znacznie zaniżona) na Wołyniu, mimo wielu przeszkód trafia jednak na stałe do kalendarza historycznej pamięci narodu. Warto jednak przypomnieć, że liczba wymordowanych byłaby znacznie większa i pozbawiona świadków, gdyby nie Samoobrona Polska powstała wśród mieszkańców tamtej ziemi. Samoobrona, słowo oddające całą prawdę o tej organizacji i tragicznej sytuacji w jakiej powstawała . W dużym uproszczeniu można by powiedzieć, że polscy mieszkańcy Wołynia wobec zbliżającej się nieuchronnie "fali zbrodni OUN- UPA", zostali sami bez żadnej pomocy, sami się organizowali, sami zbroili i sami rozpoczęli walkę w obronie wszystkiego co polskie. Na pierwsze masowe zbrodnie, Polskie Państwo Podziemne, mimo depesz nie zareagowało, a nawet zbagatelizowało prezentowane fakty.
Stanisław Bednarek ps. "Król" - żołnierz 27 W.D.P. AK - Wspomnienia i fakty
- Szczegóły
- Wiesław Bednarek
- Odsłony: 539
Mój Ojciec, Stanisław Bednarek, ps. „Król” urodził się 30.04.1918 w Kumowie,pow. Chełm jako syn Piotra (1890) i Weroniki (zd. Leśniewska) w rodzinie rolniczej. Rodzina była dość liczna, składała się z 7 rodzeństwa : Adam (1912 Byteń), Jan (1915 Nowa Dąbrowa), Stanisław (1918 Kumów), Józef, Maria, Mieczysław (1925), Henryk (1932 Radowicze). Dziadek Piotr był niespokojną naturą i zmieniał dość często miejsce zamieszkania. Jeszcze przed I Wojną Światową wyjechał na jakiś czas do pracy w Ameryce. Podczas I Wojny walczył jakiś czas w Legionach Piłsudskiego. Jakiś czas przebywał w rejonie Hołub, Dąbrowy aby ostatecznie wylądować w Radowiczach, pow. Kowel. W Radowiczach należy Tato do STRZELCA, którego placówkę prowadził Adolf Bartoszewski. Strzelcy mieli mundury wojskowe a broń była zmagazynowana w gospodarstwie Nadratowskich. Z okazji świąt państwowych czy kościelnych strzelcy występowali w pełnym umundurowaniu jako asysta wojskowa np. w kościele w Turzysku.
Ze wschodniej rubieży Wołynia na zachód
- Szczegóły
- Bogusław Szarwiło
- Odsłony: 684
W Związku z licznymi ruchami wojsk niemieckich oraz węgierskich w rejonie Sarn, spowodowanych przede wszystkim zbliżającym się frontem, nasze dowództwo uznało za konieczne przyspieszenie opuszczenia zajmowanego osiedla. W trybie alarmowym wyruszyliśmy wieczorem w kierunku zachodnim. Była już noc z 27 na 28 grudnia, kiedy zbliżyliśmy się do rzeki Horyń odległej od Folwarku-Osty niespełna 10 km. Zatrzymaliśmy się w zaroślach przy drodze wiodącej na most. Po drugiej stronie Horynia za rozległymi łąkami znajdowała się wioska Horodziec. Była to największa w okolicy wieś ukraińska licząca ponad 400 zagród i ciągnąca się wzdłuż niewielkiej rzeczki Wyrka, wpadającej tuż obok do Horynia. Długość tej potężnej wioski-ulicówki wynosiła ponad 5 km w kierunku zachodnim. Horodziec był znany od dawna jako groźne gniazdo nacjonalistów ukraińskich. Stąd też próba przejścia przez Horyń w tym miejscu wydawała nam się wszystkim bardzo ryzykowna. Nasi zwiadowcy i wysłana szpica czołowa weszli na długi drewniany most w zupełnej ciszy. Nagle zauważono, że do mostu od strony wsi zbliża się furmanka bez żadnego ubezpieczenia. Siedziało na niej trzech pasażerów i woźnica, Szpica pod dowództwem plut. „Misia" zrobiła na nich przed mostem zasadzkę.
