Eugenia Skoczek Borkowska, pseudonim „Kropelka”, była członkiem kowelskiej konspiracji i Żołnierzem 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. Po wojnie była więżniem UB.
Awansowana na stopień podporucznika WP, aktywna w pracach OW ŚZŻ AK.

Mieczysław Sobotko  ps. „Rosomak”, żołnierz 27 WDP AK, 5 sierpnia 1944 r. spotkał się z Kazimierą Bałysz ps. „Mira” żoną por. Mikołaja Bałysza ps. „Zagłoba”, która opowiedziała mu o swoich dramatycznych przeżyciach i losach dywizyjnego szpitala. Otóż pod Pisarzową Wolą, gdzie zamknięto dywizję i postanowiono przebijać się na stronę poleską, „Zagłoba” ( por. Mikołaj Bałysz – SB) otrzymał rozkaz pozostania z całym szpitalem w bagnach lasów mosurskich. (…) On jako komendant, zaledwie z garstką żołnierzy miał bronić szpitala, w którym znajdowało się około stu czterdziestu rannych i chorych na tyfus. W razie napaści szanse były żadne. Jak się okazało, państwo Bałyszowie do konspiracji należeli już w 1941 roku. W tym czasie istniała tak zwana Tajna Organizacja Wojskowa, która po skonsolidowaniu się rozpoczęła działalność w szeregach 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej.

Roman Kucharski ps. „Wrzos” z OP „Łuna” odnotował w swoich wspomnieniach: …. dotarła do nas wiadomość o powołaniu przez pułkownika "Lubonia" (Kazimierz Bąbiński) 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej, do której zostały włączone wszystkie oddziały istniejące już, oraz te, intensywnie tworzone zaraz po Nowym Roku. Oddziały "Sokoła" (Michał Fijałka), "Jastrzębia" (Władysław Czermiński) i "Trzaska" (Zbigniew Twardy) stanowią teraz 50 pułk piechoty, a "Korda" (Kazimierz Filipowicz) i "Siwy" (Walery Krokay) 43 pułk piechoty. Całość tworzy zgrupowanie kowelskie, któremu nadano kryptonim "Gromada", a dowództwo objął major "Kowal" (Jan Szatowski). Oddział "Białego (Sylwester Brokowski) i "Lecha" (Jerzy Krasowski) stanowią 23 pułk piechoty. A my jako "Łuna" jesteśmy zalążkiem 24 pułku piechoty i wraz 23 pułkiem piechoty stanowimy zgrupowanie włodzimierskie o kryptonimie "Osnowa", dowodzone przez kapitana "Gardę" (Kazimierz Rzaniak). Z rejonu Ostroga nad Horyniem podąża na koncentrację oddział "Gzymsa" (Franciszek Pukacki), a spod Kostopola oddział "Bomby" (Władysław Kochański).

21 stycznia, spotkaniem z żołnierzem 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK prof. Władysławem Filarem, Ruch Społeczny Porozumienie Pokoleń Kresowych wraz z młodymi patriotami Warszawy zainicjował Warszawskie obchody 72. rocznicy Akcji Burza na Wołyniu i powstania 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej. Klub przy Wspólnej 51, miejsce spotkania w ramach Kresowych Czwartków  gościł wyjątkowego gościa. 21 stycznia 1944r., a więc 72 lata temu, swoje miejsce stacjonowania opuścił cały skład osobowy szkoły policji w Maciejowie w sile ponad 450 uzbrojonych i umundurowanych a gość spotkania brał w tej akcji czynny udział.

Jeden z ostatnich żołnierzy "Jastrzębia" ( por.Władysława Czermińskiego) Edmund Gawłowicz ps. "Błysk" zmarł 13 listopada. 2015 r. (piątek) o 6 rano. Jako kaprala wojska polskiego został aresztowany przez NKWD, po wkroczeniu sowietów na Wołyń w 1939 r. Więziony do marca 1940 r. Wstąpił do konspiracji podczas okupacji Wołynia przez Niemców. W sierpniu 1943 r. przybył z okolicy Hołob do Zasmyk, w powiecie kowelskim by wstąpić do pierwszego na tym terenie oddziału partyzanckiego tworzonego przez por. Czermińskiego. Już 31 sierpnia wziął udział w pierwszej zwycięskiej potyczce z siłami UPA, gdzie został ranny. Żołnierz II batalionu 50 pp. 27 Wołyńskiej Dywizji odszedł na ostatnią kwaterę 16 listopada na cmentarzu w Nysie. Niech odpoczywa w spokoju.

Pierwsze placówki samoobrony powstały w powiecie kostopolskim i sarneńskim po wymordowaniu przez UPA kolonii Parośla I. Nasilanie się napadów ukraińskich i rozprzestrzenianie ich na kolejne powiaty spowodowało zawiązywanie samoobron w marcu-kwietniu w: dubieńskim, rówieńskim, zdołbunowskim, krzemienieckim.. Czas trwania placówek był różny: od kilkunastu dni, jednego miesiąca do prawie roku. Najwięcej samodzielnych placówek samoobrony istniało w maju 1943 r. – 56, w miesiącach następnych liczba ich stopniowo spadała – w grudniu 1943 r. było 14. Do lipca 1943 r. w powiatach włodzimierskim, horochowskim, kowelskim i lubomelskim,  gdzie w pierwszym półroczu  napady na Polaków były sporadyczne, nie było żadnych placówek samoobrony.

Po zachodniej stronie rzeki Bug, w Dubience, konspiracja zaczęła się dosyć wcześnie, ale represje niemieckie i działania policji ukraińskiej poważnie utrudniały powstawanie zorganizowanych struktur Podziemnego Państwa Polskiego. Po wybuchu wojny ze Związkiem Radzieckim nastąpił rozwój dubienieckiej organizacji ZWZ. Przyjmowano nowych członków zarówno w samej Dubience, jak też w poszczególnych miejscowościach na terenie gmin Dubienka i Białopole. Szczególna rozbudowa szeregów konspiracji nastąpiła w 1942 i 1943 roku. W 1942 roku w miesiącu lutym Związek Walki Zbrojnej  przemianowano w Armię Krajową. W 1943 r. kolejnym komendantem komórki  konspiracyjnej w Dubience został Stanisław  Witamborski ps. "Mały".

Józef Łukaszewski urodził się w miejscowości Wierzbiczno, gmina Turzysk, powiat Kowel, woj. wołyńskie. Dziadek Ludwik był legionistą i osadnikiem wojskowym. Rodzina Łukaszewskich przybyła na Wołyń prawdopodobnie z okolic Kielc. W czasie okupacji sowieckiej represje wobec ludności polskiej oraz system donosicielstwa zdecydowanie ograniczały działania podziemia na Wołyniu. Od momentu wkroczenia Niemców, ukraiński ruch nacjonalistyczny  przybrał formę eksterminacji narodu polskiego zamieszkującego Wołyń. Ukraińskie rzezie na ludności polskiej wymusiły powołanie oddziałów samoobrony. Tu trafia 21-letni Józef, później dołączają jego dwaj bracia - Henryk i Mieczysław. Czajka zostaje przydzielony do oddziału legendarnego Władysława Czermińskiego pseud. Jastrząb.[…]