Historia Wołyńskiego Oddziału „Kozaka"
- Szczegóły
- Bogusław Szarwiło
- Odsłony: 36
W połowie września roku 1943 oddział ,,Kozaka" pojawił się na walczących terenach Hrubieszowszczyzny. Dzięki ,,Sułtanowi", którego kolega Wacław Jaroszyński służył w samoobronie wołyńskiej z AK w Dołhobyczowie, możliwe było przyłączenie się do wspólnych walk z Batalionem Chłopskim ,,Ryś", Armią Krajową przeciw Niemcom i Ukraińcom z SS i UPA. Tak napisała w swoim artykule : Wołyński oddział "Kozak"; Dominika Kołodziejczyk (https://mircze.lublin.lasy.gov.pl/aktualnosci/-/asset_publisher/1M8a/content/wolynski-oddzial-kozak- ) . Skąd tam się wziął? Odpowiedź na to pytanie można znaleźć w książce Jerzego Krasowskiego ps. "Lech"- Wołyński oddział "Kozaka". Właśnie w oparciu o w/w pozycję Środowisko Żołnierzy 27 WDP AK w Hrubieszowie zamieściło na FB stosowną informację. „ Po ucieczce w marcu 1943 roku policji ukraińskiej do lasu, Niemcy dla zabezpieczenia stacji i młyna z magazynami zboża przysłali 30-40 żołnierzy Wermachtu – ozdrowieńców po szpitalnym leczeniu. Nadszedł tragiczny okres 1943 roku. Wspomagane przez oddziały UPA (Ukraińskiej Powstańczej Armii) z Galicji, miejscowe oddziały banderowców przystąpiły w niedzielę 11 lipca o świcie do masowych mordów ludności polskiej. Ocaleni, którym udało się uciec spod wideł i siekiery uciekając polami kierowali się do Iwanicz na stację. Wiele osób było rannych, kobiety z wystraszonymi, płaczącymi dziećmi na ręku. Kolejarze polscy, za zgodą Niemców, organizowali transporty do Sokala i Włodzimierza. We Włodzimierzu po 13 lipca, za zgodą Gebitskomisarza Austryjaka, organizowana była przez Obywateli Miasta, Samoobrona Polska dla ochrony licznie skupionej w mieście ludności, zagrożonej przez bandy rezunów...”
Odszedł żołnierz 27 WDP AK i autor.
- Szczegóły
- Bogusław Szarwiło
- Odsłony: 78
28 kwietniamaja 2021 r., dotarła do nas smutna wiadomość zmarł Eugeniusz Rachwalski ps. "Kotwica", kowelanin, żołnierz 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK, po wojnie wrocławianin. Był , naocznym świadkiem wydarzeń na Wołyniu, przed II wojną światową i podczas jej trwania. To co widział i przeżył spisał w swoich licznych książkach. Opisał autentyczne wydarzenia, fakty, ludzi i miejsca, niemal zupełnie pozbawiona fikcji literackiej. Opowieści te zapisywane były przez wiele lat, niektóre powstawały bezpośrednio, inne dopiero po pewnym czasie, wiele z nich doprecyzował historycznie w kolejnych redakcjach. W 1991 r. wydał " Wołyń i jego żołnierze " który przeznaczony był dla uczestników seminarium i zwiedzających wystawę poświęconą 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej. Autor w przedmowie napisał : " Celem tego opracowania było upowszechnienie przynajmniej skrótowej wiedzy o naszej Dywizji. Zainteresowanie historią 27 WDP AK okazało się większe niż sądziliśmy, co ośmieliło nas do powtórnego wydania tego opracowania, oczywiście po usunięciu zauważonych niedokładności i uwzględnieniu cennych uwag Czytelników.
Ostatni patrol
- Szczegóły
- Bogusław Szarwiło
- Odsłony: 424
„Grzmot” ( Roman Gos-red) oznajmił nam, że „Jastrząb” polecił mu zorganizować kilkuosobowy patrol, najlepiej żeby to byli chłopcy młodzi, sprytni, wytrzymali w marszu, znający dobrze wspomniane tereny. Jak już wcześniej pisałem, do tego patrolu zgłosiło się nas kilku. Byli to: Jerzy Oświecimski „Lubicz” ze wsi Turia, lat 20, Antoni Kata „Ketling” z kolonii Kowalówka, lat 23, Dobrowolscy: Zygfryd, lat 22, Hipolit, lat 19, obaj z Kowalówki, Jan Kuraj, lat 18, z Kowalówki, oraz piszący te słowa Henryk Kata, lat20, też oczywiście z Kowalówki. Dowódcą patrolu był sierżant „Grzmot”, lat 35. Jak zawsze przed wyruszeniem na patrol, sprawdzenie broni, amunicji, opatrunki, nóż lub bagnet, dawniej dochodził jeszcze suchy prowiant, o czym pozostało wspomnienie; zdani byliśmy na własną inwencję, kiedy i co będziemy jedli. Zbliżała się pora obiadu ( zupa „iihaha” na końskim mięsie). Cała nasza szóstka z „Grzmotem” po zjedzeniu obiadu zatrzymała się przed szałasem „Jastrzębia”. „Grzmot” poszedł do dowódcy zameldować patrol gotowy do zadania. Przez kilkanaście minut coś jeszcze uzgadniali, być może jakieś szczegóły poleceń. Wreszcie „Grzmot” wyszedł, dołączył do nas i bezszelestnie zapuściliśmy się w las. Opuszczając obozowisko nie zdawaliśmy sobie sprawy, że jest to nasz ostatni kontakt z oddziałem porucznika Władysława Czermińskiego „Jastrzębia”.
Wspomnienie o przyjacielu ze Szczecina
- Szczegóły
- Bogusław Szarwiło
- Odsłony: 298
J
erzego Mużyło poznałem ponad 20 lat temu, już od pierwszych chwil wydawało mi się jednak, że znamy się od zawsze. Poznałem go jako prezesa koła byłych żołnierzy 27 WDPAK w Szczecinie. Było to w czasie kiedy po latach zakłamania i cenzury ludzie posiadający wpis w dowodzie osobistym; "urodzony w ZSRR", ruszyli różnymi drogami ku prawdzie historycznej Kresów Wschodnich Rzeczypospolitej. Właśnie na tej drodze spotkałem Jurka, później razem z nim spotykaliśmy innych. Obaj byliśmy z drugiej zmiany (potomkami) w sztafecie pokoleń. Członkowie koła byłych żołnierzy 27 WDP AK w Szczecinie doceniając zaangażowanie Jurka w sprawy kresowe, w odpowiednim czasie przekazali ster kierownictwa w jego ręce, wierząc, że realizację "testamentu wołyńskiego" powierzyli we właściwe ręce. Jego ojciec Antoni Mużyło przedwojenny rezerwista WP, był w czasie wojny w konspiracji (ps. "Zając") i samoobronie ( zastępca komendanta) znanej placówki Pańska Dolina na Wołyniu, podobnie jak i inni członkowie rodziny. Stryj Wiktor Mużyło ( ps. " Sokół") był ponadto żołnierzem 27 WDP AK, a po jej rozbrojeniu przez sowietów walczył w szeregach WIN.
Odszedł od nas Jerzy Mużyło
- Szczegóły
- Redakcja
- Odsłony: 307
Zmarł Jerzy Mużyło, wieloletni prezes Stowarzyszenia Kresy Wschodnie-Dziedzictwo i Pamięć oraz Prezes Szczecińskiego Środowiska Żołnierzy 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej. To między innymi z jego inicjatywy powstał w Szczecinie pomnik poświęcony Pamięci Ofiar Nacjonalistów Ukraińskich w latach 1939-1947 na Wołyniu i Kresach Południowo-Wschodnich.Jerzy Mużyło sam pochodził z Kresów, wielokrotnie na antenie Radia Szczecin dzielił się ze słuchaczami dramatycznymi rodzinnymi wspomnieniami rzezi wołyńskiej. W pamięci tych, którzy go znali, pozostanie jako pogodny, życzliwy i pracowity człowiek, który dużą część życia poświęcił na ujawnianie prawdy o ludobójstwie na Kresach i godne upamiętnienie ofiar.
Ośrodek Monitorowania Chrystianofobii Fidei Defensor napisał:Do Domu Pana odszedł Feliks Kostecki
- Szczegóły
- Redakcja
- Odsłony: 342
Odszedł od nas człowiek, który całym swoim życiem zaświadczał o głębokim przywiązaniu do najpiękniejszych wartości patriotycznych, a także oficer wierny bez reszty strażackiemu etosowi.
Podpułkownik Kostecki, ps. wojenny „Lech”, to były żołnierz słynnej 27 Wołyńskiej Dywizji Armii Krajowej, a po wojnie współtwórca formacji strażackiej na Dolnym Śląsku. Jeszcze w trakcie wojny sięgał po pióro pisząc pierwsze wiersze i pamiętniki, będące w późniejszych latach cennym źródłem wiedzy o czasie wojny i walki.
